داستان پرورش قهرمانان دوومیدانی
به المپیک 1948 لندن برمی‌گردد. هرکدام از برندگان این بازی‌ها، الگوی جوانان جاماییکا شدند که به ندرت راه گریزی از فقر پیدا می‌کردند. این واقعه در نهایت زاینده فرهنگی شد که در آن سریع دویدن برای جاماییکایی‌ها به اندازه موفقیت در بیسبال برای مردم کوبا و درخشش در فوتبال برای برزیلی‌ها اهمیت داشت.
البته پایه‌های این نمایش سرعت به 1910 برمی‌گردد، وقتی مسابقاتی به نام «چمپس» برای کشف و پرورش بهترین دوندگان سرعتی مدارس طراحی شد. حالا این مسابقات به مهمترین واقعه ورزشی جاماییکا تبدیل شده و هر بار جمعیتی بیش از 30 هزار نفر را به ورزشگاه می‌کشاند. کودکان از 5 سالگی دوی سرعت را شروع می‌کنند و سریع‌ترین دوندگان این کشور از این سیستم می‌آیند.دانش‌آموزان دونده جاماییکایی همچنین از دنیس جانسون به عنوان کسی که ورزش (به‌ویژه دوومیدانی) را به دانشگاه «کاریکولا» وارد کرد و به تمرینات این ورزشکاران ساختار و نظم بخشید، یاد می‌کنند.
شاید اگر جانسون نبود بسیاری از موفقیت‌های جاماییکا اتفاق نمی‌‌افتاد؛ یک جاماییکایی که
50 سال قبل به دانشگاه سن‌خوزه در جنوب کالیفرنیا رفت و زیر نظر «باد وینتر» مربی آمریکایی به تمرین دوومیدانی پرداخت.
جانسون هرچه آموخته بود را به کینگستون آورد و ورزش را برای اولین بار وارد چارت دانشگاه تکنولوژی کرد. او معتقد است که اعطای این فرصت به دوندگان که هم درس بخوانند و هم تمرین کنند، به این تفاوت بزرگ انجامید. جانسون پس از موفقیت اخیر دوندگان جاماییکا در تشریح این سیستم می‌گوید: «شما به آموزش نیاز دارید. باید کسی به شما کمک کند. من همه این تجربیات را در سن‌خوزه به دست آوردم.»این بدان معنی است که دوندگانی که شانس موفقیت در مسابقات جهانی را داشتند، مجبور به ترک جزیره و دویدن برای سایر کشورها نبودند. آنها در گذشته اکثراً به آمریکا مهاجرت می‌کردند، در حالی‌که لینفورد کریستی به انگلیس رفت و داناوان بیلی به کانادا مهاجرت کرد. جانسون می‌گوید: «پیش از این، همه به ایالات متحده می‌رفتند ولی ما دیگر نیازی به این کار نداریم. ما در اینجا هم می‌توانیم به راحتی حرف زدن به موفقیت برسیم.»
تئوری‌های دیگری هم برای موفقیت جاماییکایی‌ها وجود دارد. در میان کسانی که موفقیت فریزر را جشن گرفتند (دو جاماییکایی دیگر هم برنده مدال‌های نقره و برنز فینال
100 متر زنان شدند) ماکسین سیمپسون، مادرش هم که در خانه مانده بود، دیده می‌شد. خوشحالی او بیشتر از دیگران بود، چراکه او هم در جوانی دونده 100 متر و 200 متر بود. بدین ترتیب دویدن در جاماییکا یک سنت است.
ولسلی بولت، پدر یوساین به دلیل نامتعارف دیگری در مورد درخشش خیره‌کننده پسرش اشاره می‌کند؛ سیب‌زمینی ترلاونی. نوعی سیب‌زمینی شیرین که از چند دهه پیش توسط جاماییکایی‌ها در دشت‌های ترلاونی با خاک غنی‌اش کشت می‌شود و سال‌هاست که همه جا درباره خواص غذایی ویژه آن صحبت می‌شد. حتی در اشعار سنتی جاماییکا هم به دویدن سریع مردم این کشور پرداخته شده است.
فریزر که این روزها مانند بولت به یک قهرمان ملی تبدیل شده به شعری اشاره می‌کند که حتی در سایت فدراسیون دوومیدانی این کشور هم دیده می‌شود و معتقد است دوندگان از این اشعار نیرو می‌گیرند: «ما از وقتی که سال‌ها پیش به اینجا آمدیم، در حال دویدن هستیم. حالا همه دنیا می‌خواهد بداند که ما چگونه این‌قدر سریع می‌دویم. آنها می‌گویند که حتماً چیزی در فضای آنجا وجود دارد که جاماییکایی‌ها مثل باد می‌دوند.» ( جاماییکا تا ظهر دیروز با 5 طلا، 3 نقره و یک برنز در صدر جدول رده بندی مدال های دو و میدانی المپیک پکن قرار داشت.)
